Mistrzowie Chen Taijiquan

Chen Bu
W 1374 roku Chen Bu został przesiedlony na tereny hrabstwa Wen w prowincji Henan, które uległo wyludnieniu z powodu licznych wojen. Jako doświadczony wojownik, Chen Bu stał się przywódcą i opiekunem mieszkańców. Z tego powodu wioskę nazwano jego imieniem – Chen Bu Zhuang. Chcąc uniknąć wylewów Żółtej Rzeki, które dotykały wioskę Chen Bu, przeniósł się wraz z rodziną i mieszkańcami do Chang Yang – miejsca wyżej położonego.

Dzięki rozprawieniu się z licznymi bandami rabusiów grasującymi w pobliskich górach, szybko zyskał autorytet i poważanie. Jego umiejętności, a w szczególności umiejętność obrony i znajomość zasad walki, były w owych czasach warunkiem przeżycia i dawały możliwość przetrwania i kontynuacji rodu, dlatego jego rola w wiosce rosła.
Chen Bu założył szkołę, w której sam nauczał. Jego metody i skuteczność zyskały sławę, a sztuka walki stała się częścią edukacji kolejnych pokoleń. Dzięki temu rodzina Chen, z racji autorytetu i pełnionych funkcji, zajęła w wiosce dominującą pozycję, a starą nazwę wioski zastąpiono nową – Chenjiagou. (Chen jia – rodzina Chen, gou – rów/wąwóz/parów).

Chen Wangting (1597-1664)
Chen Wangting żył w XVII wieku i był przedstawicielem dziewiątego pokolenia rodu Chen. Od dziecka wykazywał się talentem do sztuk walki, oddawał się ich praktyce oraz studiowaniu literatury i filozofii. Pod koniec panowania dynastii Ming, a był to okres korupcji i bezprawia, zajmował się ochroną karawan w prowincjach Henan i Shandong.

W pierwszej połowie siedemnastego wieku Chiny, trawione powstaniem chłopów i zdradą generałów zostały najechane przez Mandżurów z północy. Słaba i zdemoralizowana armia na północy Chin przegrała wojnę. Mandżurowie po założeniu własnej dynastii Qing i stłumieniu wielu powstań i rebelii starali się nakłonić chińskich oficerów do podporządkowania się nowej władzy.

Dla Chen Wangtinga był to ciężki okres, miał za sobą studia, był u progu wielkiej kariery wojskowej, której w takich okolicznościach nie mógł kontynuować. Ostatecznie uciekając przed nową władzą zaszył się w rodzinnej wiosce Chenjiagou. Po pewnym czasie jego życie i osobowość uległy głębokiej przemianie. Zmienił tryb życia, pogodził się z przeszłością, osiągnął spokój i harmonię. Ponieważ Chen Wangting brał udział w wielu bitwach, wiele podróżował, był uczony w pismach, czerpał wiedzę z wielu szkół walki, oraz korzystał z dziedzictwa przekazu rodzinnego stylu, był gotowy, aby stworzyć unikalny system.

Tworząc taijiquan wykorzystał dzieło szesnastowiecznego generała i stratega Qi Jiguanga – Ji Xiao Xin Shu (Nowa Księga Efektywnych Technik). Opracował holistyczny system łączący sztukę walki z tradycyjnymi technikami oddechowymi daoyin (posługiwania się skoncentrowaną energią wewnętrzną) i tuna (ćwiczeniami oddechowymi), teorią Tradycyjnej Medycyny Chińskiej (tj. jingluo – meridianów i punktów akupunkturowych), taoistycznymi ćwiczeniami qigong w oparciu o teksty księgi Huang Ting; cały zaś system oparł na filozofii yin i yang i księdze Yijing (Księga Przemian).

Chen Wangting stworzył techniki chan si („zwijania jedwabnej nici”), które są podstawą poruszania się, oraz ćwiczenia tuishou (pchających rąk), które mają na celu wyrobienie skutecznych cech bojowych w trakcie sparingu z partnerem. Jego styl zawierał siedem form ręcznych w tym jedną formę paochui („wybuchowych pięści”) i jedną formę changquan składającą się ze 108 ruchów. Ponadto formy z bronią; pięć metod pchających rąk; formę podwójną „przylegających włóczni” oraz inne rodzaje form podwójnych z bronią.

Chen Wangting miał trzech następców: Jiang Fa, który nie miał kontynuatorów, Chen Soule, którego linia przekazu wiedzie do Chen Youbena, będącego twórcą formy „Małego Stylu” – Xiaojia, oraz Chen Ruxinga, którego sławnym następcą był Chen Changxing.

Chen Yuoben (14. pokolenie rodziny Chen) rozwinął formę małego stylu (Xiaojia)

Chen  Changxing (1771-1853)
Chen Changxing był „Strażnikiem pieczęci” w XIV pokoleniu mistrzów. Należał niewątpliwie do grona najwybitniejszych mistrzów w linii przekazu. Oryginalna sztuka walki Chen Wangtinga składała się z pięciu bokserskich układów (form). Ze względów praktycznych Chen Changxing uporządkował je, tworząc formy: laojia yilu (pierwszą formę starego stylu) i laojia erlu (drugą formę starego stylu), zwaną też paochui lub formą wybuchowych pięści.

Do dziś formy te stanowią podstawę, która kolejnym pokoleniom służy do rozwijania umiejętności. Stuośmio ruchowa forma changquan została wyeliminowana z systemu jako nieprzynosząca dostatecznych efektów. Ułożenie form w ten sposób miało bardzo konkretny cel – przyspieszenie edukacji i podniesienie efektywności bojowej praktykujących. Tempo pierwszej formy jest dość wolne, a ćwiczenie jej ma na celu wzmocnienie ciała i umysłu ucznia, tak aby posiąść odczucie qi, oraz rozwinąć wszystkie podstawowe zasady ruchu w kolejności właściwej dla systemu. Druga forma paochui („wybuchowe pięści”) jest szybka i wymagająca siły, i służy do nauki użycia „eksplozywnej siły" fajin.

Chen Changxing zasłynął również z innego powodu – wykształcił pierwszego mistrza spoza rodziny Chen, słynnego Yang Luchana. Do czasu Chen Changxinga tajemnice taijiquan były pilnie strzeżone i nie wychodziły poza obręb klanu.

Chen Fake (1887-1957)
Chen Fake był wybitnym przedstawicielem stylu Chen Taijiquan dwudziestego wieku. Należał do 17. pokolenia rodziny Chen. Do dziś jest dla wielu ucieleśnieniem jedności sztuki walki i cnoty. Rozwinął system i wprowadził duże zmiany w formach dotychczas ćwiczonych. Obie, opracowane przez niego formy - xinjia yilu i xinjia erlu są podobne do obu starych form - laojia, z wyjątkiem tego, że wymagają bardziej subtelnego użycia energii i dynamicznej siły, oraz są, ogólnie mówiąc, bardziej rozbudowane i trudniejsze do wykonania.

Kładzie się w nich większy nacisk na stosowanie qinna (zakładania dźwigni). Chen Fake rozsławił taijiquan rodziny Chen w Pekinie. Już po swoim przybyciu do stolicy w w latach dwudziestych XX wieku stoczył wiele walk. Żadnej z dwustu przeprowadzonych nie przegrał i zyskał wielkie uznanie w środowisku wushu.

Chen Fake miał wielu wspaniałych uczniów, a wśród nich własnych synów: Chen Zhaoxu (ojciec obecnego spadkobiercy rodu – mistrza Chen Xiaowanga  i obecnego dyrektora szkoły w Chenjiagou – mistrza Chen Xiaoxinga), Chen Zhaokuia,  oraz Chen Zhaopiego.

Chen Zhaopi (1893-1972), znany również jako Chen Jipu, był waźnym przedstawicielem  stylu Chen taijiquan w XX wieku. Od niego obu form laojia uczyli się m.in. Chen Xiaowang, Chen Zhenglei, Wang Xi'an i Zhu Tiancai, nazywani "czterema tygrysami z Chenjiagou".

Chen Xiaowang
Wielki Mistrzr Chen Xiowang urodził się w 1946 roku, w Chenjiagou. Jest w prostej linii potomkiem twórców rodowego taijiquan. Należy do XIX pokolenia mistrzów i w rodzinnym przekazie i pełni zaszczytną funkcję „Strażnika Pieczęci”. Cieszy się ogromnym szacunkiem w środowisku wushu w Chinach i na całym świecie. Jest żywą legendą. Władze Chin nadały mu tytuł „Skarbu kultury chińskiej”.

Po wyjeździe z Chin pod koniec lat osiemdziesiątych Chen Xiaowang na krótko zamieszkał w Sydney, w Australii. Obecnie, odpowiadając na liczne zaproszenia i niedosyt prawdziwej wiedzy na temat taijiquan, niemal przez okrągły rok podróżuje po świecie, nauczając rodzinnego stylu, ponieważ uważa, że jeśli ludzie chcą ćwiczyć taijiquan, powinni mieć dostęp do źródła. Przekazuje swoja wiedzę bez ograniczeń, przekonując, że zasady taijiquan są proste i że każdy może osiągnąć wysoki poziom, jeśli ćwiczy wytrwale.

Do Polski mistrz Chen Xiaowang przyjechał po raz pierwszy w 1999 roku dzieki staraniom pierwszych uczniów: Jarka Jodzisa i Marka Balińskiego. Dzięki ich wysiłkom zostało obalonych wiele mitówi wyobrażeń związanych z taijiquan, które utrwaliły się w świecie przez lata braku kontaktu z prawdziwa wiedzą.

Chen Xiaoxing
Wielki Mistrz Chen Xiaoxing, urodził się w 1952 r. Jest wnukiem Chen Fake, najmłodszym synem Chen Zhaoxu i bratem obecnego „Strażnika Pieczęci” - Chen Xiaowanga. Obecnie pełni funkcję dyrektora Szkoły Taijiquan w Chenjiagou w prowincji Henan. Znany jest jako Taiji Miao Shou ("osoba o wysokich kwalifikacjach"). W latach 1979-1985 zdobył wiele nagród na krajowych turniejach sztuk walki. Chociaż jest uznawany za wielkiego mistrza, jest bardzo skromny i przystępny.

Podtrzymuje tradycję bezpośredniego przekazu linii Chen i jest odpowiedzialny za szkolenie obecnego pokolenia mistrzów z Chenjiagou. Od 1985 do chwili obecnej jest zapraszany do wielu krajów na całym świecie. W 1996 roku otrzymał nagrodę specjalną od Stowarzyszenia Sztuk Walki Henan, a w 1998 r. tytuł Międzynarodowego Mistrza Taiji. Ponadto, w kwietniu 2004 roku został zatrudniony przez China International Martial Arts Promotion Center jako profesor sztuk walki.

Chen Zhenglei
Chen Zhenglei urodził się w 1949 roku inależy do jednego z najwybitniejszych obecnie mistrzów taijiquan. Gdy w wieku 2 lat stracił ojca, a matka wyszła ponownie za mąż, został oddany na wychowanie starej stryjence. W 1955 roku przeprowadzano reformę rolną i jego rodzinę uznano za obszarników, co było powodem, że Chen Zhenglei zaliczany był do obywateli drugiej kategorii, pozbawiony wielu praw, które posiadali zwykli chłopi i robotnicy.

W wieku 8 lat musiał zakończyć naukę w szkole i rozpoczął naukę taijiquan ustryja Chen Zhaopiego, stając się ulubionym uczniem.W okresie chińskiej rewolucji kulturalnej kontynuował potajemnie naukę u Chen Zhaopiego. Po jego śmierci, przez kilka lat uczył się nowej wersji form mistrza Chen Fake (Xinia Yilu i Xinjia Erlu) od jego syna Chen Zhaokuia (1928-1981).

Pomimo swojego głębokiego rozumienia zsad taijiquan, i mistrzowskich umiejętności, pozostawał nieznany - nie miał prawa udziału w zawodach ( z powodu pochodzenia). Dopiero w 1974 roku dopuszczono go do zawodów o wyższej randze, podając w dokumentach fałszywe dane o pochodzeniu. Chen Zhenglei  wygrał je i zakwalifikował się do zawodów jeszcze wyższego szczebla.

W latach 1974-1982 będąc akwizytorem w fabryce, podróżował po Chinach, propagując taijiquan, a od 1982 roku zaczął zawodowo nauczać i szkolić. Ma uczniów w USA, Japonii, Kanadzie i Singapurze. W 1988 roku został posłem do Zgromadzenia Ludowego. Chen Zhenglei znany jest z tego, że chętnie naucza, często nie pobierając opłat. Od uczniów wymaga odpowiedniej postawy etycznej. Jego uczniem jest przyjeżdżający do Polski dwa razy w roku Mistrz Wang Haijun.

Chen Ziqiang
Chen Ziqiang, urodził się w 1977 roku, jest najstarszym synem mistrza Chen Xiaoxinga. W wieku trzech lat rozpoczął naukę taijiquan pod okiem swojego ojca Chen Xiaoxinga i wuja Chen Xiaowanga. Mistrz Chen Ziqiang połączył swoje naturalne talenty z bezlitosnym treningiem fizycznym i studiami teoretycznymi. Na całym świecie znany jest z techniki"pchających rąk", swobodnego sparingu, umiejętności błyskawicznego poruszania się i generowania siły bez ostrzeżenia oraz perfekcyjnych wykonań form.

W 1998 roku, w wieku 21 lat, został głównym trenerem w Chen Village Martial Academy (Chenjiagou Taijiquan Academy). Liczne sukcesy jego drużyn zyskały zainteresowanie entuzjastów sztuk walki w kraju i za granicą. Uznanie i sława, jakie zyskał, oraz osobiste cechy charakteru i metodyka nauczania rozsławiły na całym świecie wkład rodziny Chen w rozwój taijiquan.

Wang Haijun

Mistrz Wang Haijun urodził się w 1972 roku. W 1981 roku, dzięki fascynacji sztukami walki swego ojca, Wang Haijun spotkał wielkiego mistrza Chen Zhengleia, który dwa lata później otoczył go szczególną opieką: przyjął do własnego domu na siedmioletnią naukę. Został tym samym pierwszym uczniem spoza klanu (pomijając Yang Luchana), który otrzymał taką szansę u wielkiego mistrza.

Warto wspomnieć, że Wielki MIstrz Chen Zhenglei był w tamtych czasach głównym instruktorem w Chenjiagou Taijiquan Academy, funkcję po nim przejął Grandmaster Chen Xiaoxing, a kilka lat temu mistrz Chen Ziqiang. Fakt ten świadczy o osobach sprawujących to stanowisko – najlepsi z najlepszych. 

Codzienne, kilkugodzinne treningi prowadzone tradycyjną metodą  zaowocowały zaproszeniem zaledwie 16-letniego Wang Haijuna przez Chen Zhengleia do wspólnego podróżowania i udziału w pokazach międzynarodowych. W latach 1986-88 odnosił sukcesy w barwach uniwersytetu jako zawodnik i trener drużyny wushu. Od 1988 do 1998 roku brał udział w licznych zawodach, zdobywając 29 złotych medali. W wieku 26 lat, osiągnąwszy trzykrotnie mistrzostwo Chin, przeszedł na zawodniczą emeryturę, wybierając ścieżkę trenerską.

Obecnie mieszka w Wielkiej Brytanii, prowadzi regularne warsztaty i obozy szkoleniowe w Manchesterze, Londynie i Irlandii. Co roku uczy na seminariach w Chinach, USA, Francji.
Od 2014 roku na zaproszenie Radosława Panasiuka i Marka Balińskiego dwa razy w roku mistrz prowadzi w Polsce weekendowe warsztaty. Do Polski przyjeżdża też zaawansowany uczeń mistrza - Nick Gudge.

 

---

Podziel się: